Partituren

Met Magnificat schreef Bart Verstraeten een vierstemmig feestelijk koorwerk van gemiddelde moeilijkheidsgraad. Verstraeten volgt de tekstprosodie volledig. De Engelstalige zetting is muzikaal-structureel logisch opgebouwd met tweestemmigheid in de zachte passages en terugkerende motieven. Een haalbaar hedendaags koorwerk. Verstraeten is componist en pianist. Als docent geeft hij lessen piano, AMT/MT en inleiding tot de compositie aan de academies van Wilrijk en Deurne.

Het Kyrie uit de Missa Brevis II werd geschreven voor het koor van zijn vader. Het klinkt vertrouwd tonaal en integreert toch hedendaagse elementen. De muziek en de aanwijzingen van de componist ondersteunen volledig de intentie van het gebed in de liturgie. De partituur is eerder eenvoudig, maar kent ook uitdagende passages. Door het trage tempo zijn ademsteun, homogene klinkers en onderhouden spanning belangrijk. Een goede stemoefening! Het werk is bruikbaar in de liturgie en tijdens concerten. Op www.koorklank.be vind je het Kyrie terug met didactische tips. Het vervolg van de mis kan je verkrijgen via de componist. 

Ego sum vitis vera (Ik ben de ware wijnstok) is een communiezang. De mooie tekst inspireerde de componiste tot een compositie met een drive én een verhaallijn via een spel tussen mannen- en vrouwenkoor, omringd door vloeiende en natuurlijke lijnen en opbouwende klankaura's. Ritmisch is dit geen gemakkelijk werkje, maar eens de notenleer doorsparteld zijn de vruchten des te zoeter.

Bert Appermont (°1973) is componist, dirigent en docent. Naast talrijke opleidingen aan het Lemmensinstituut, behaalde hij in Engeland het masterdiploma Music Design for Film & Television aan de Bournemouth Media School. Als componist schreef hij musicals, symfonieën, oratorium, opera en veel werken voor koor naast kinderliedjes voor kinderkoren en voor in de klas. Make no noise is een vlotte jazzcanon in swing. Fijn materiaal voor veel koren waarbij de tekst uitnodigt tot veel diversiteit in de dynamiek. Let wel op de juistheid van de typische jazzintervallen. Binnenkort verschijnt er van Bert Appermont een bundel vol canons bij Hal Leonard.
 

Roland Coryn schrijft met zijn Let down the bars, O Death! een gevoelige compositie. Het werk weerspiegelt de treurige sfeer die de tekst van Emily Dickinson weergeeft. Een kort, expressief en eenvoudig werkje dat menig gemengd koor zal kunnen bekoren. Je vindt het stuk ook terug in de bundel Roland Coryn. Songs and Song Cycles for mixed Choir a cappella on English and American poetry die in 2013 door Musikproduktion Höflich in München uitgegeven werd en waarin je meteen veel ander moois van de componist aantreft. Nu te bestuderen en in te oefenen via www.koorklank.be.

In 1889 schreef Herman Gorter (1864-1927) de tekst Mei met de overbekende beginregel Een nieuwe lente en een nieuw geluid. Hij maakte deel uit van de literaire beweging van de Tachtigers die, geïnspireerd door de Franse symbolisten, kunst op zich – l’art pour l’art - hoog in het vaandel voerden, los van buitenartistieke doelen zoals religie. Kunst is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. En dat resulteert in woordenstromen die gemakkelijk vloeien in de zetting van Johan Sluys (°1964). 

Bart Verstraeten (°1981) schreef eerder Salve Regina voor Koor&Stem, ook terug te vinden op www.koorklank.be. Met dit Ave Maria voegt hij een eenvoudig vierstemmig a cappella koorwerkje toe. Mooie lijnen die perfect en comfortabel binnen de tessituur van een gemengd koor vallen. 

Konnichiwa, aka-chan! is een een japans traditioneel slaapliedje. In de bewerking van Ludo Claesen (°1956) wordt eenstemmigheid bij de Japanse begroeting Konnichiwa afgewisseld met eenvoudige meerstemmigheid. Dat maakt deze mooie bewerking toegankelijk voor elk gemengd koor.

O Salutaris Hostia is een eenvoudig maar erg mooi vierstemmig werkje dat in september 2011 als koorpagina bij Stemband verscheen naar aanleiding van het August De Boeckjaar.

Voor Allerheiligen kiest Van Eyndhoven voor twee beginstrofes uit Elegy written in a country churchyard van Thomas Gray (1716-1771). Gray’s elegie bezingt en betreurt de dood van de eenvoudige man. Bij zonsondergang mijmert de dichter over de menselijke sterfelijkheid. De dood maakt geen onderscheid tussen beroemde koppen en armoezaaiers.